Celia Bogaert deinst voor niets terug
Deze jonge dame doet de onvoorspelbaarheid van het leven en de grilligheid van de mens alle eer aan. Is de belichaming van ratio en passie. Combineert graag extremen. Als advocate kent ze de letter van de wet. Stijl:no nonsense. Dit was evenwel wat te saai voor haar. Ze wilde meer kleur in haar leven.Dingen zoeken die samenhangen en connecties leggen, een nieuwe toekomst. Theater zorgt voor die andere dimensie. Een paradoxale combinatie waar vuurwerk in zit. Als actrice houdt ze van experimenteel, gedurfd theater. Een vrouw met ballen aan haar lijf die het allemaal onverbloemd durft te benoemen. Geen getemde feeks, maar een gedreven, moderne vrouw die verdomd goed weet wat ze wil.
-Een vat vol verrassingen: een opleiding advocaat, waarin de zoektocht naar de waarheid centraal staat, met daaraan gelinkt een opleiding als acteur waar de verbeelding meer centraal staat.
C.B.: 't Is een vraag die mij veel gesteld wordt. Ik wist al vroeg dat ik veel liever creatief bezig was.
-Je moest van je ouders eerst een degelijk diploma op zak hebben?
C.B.: Voila. Ik kon die studies ook aan en wou absoluut het cliché van ‘dom blondje' doorbreken. In mijn derde jaar had ik wel grote twijfels. Maar als ik mij in iets vastbijt, laat ik niet los, ga ik er ook voor de volle 100% voor. Het moet af. Het aspect van zaken pleiten vond ik wel boeiend, maar op de hele administratieve rompslomp knapte ik af.
-De meeste acteurs leiden géén luxe-bestaan. Als advocaat zit je min of meer safe!
C.B.: Dat is ook de reactie van de meeste mensen. Wat doe jij in godsnaam in het theatermilieu? Als advocaat kun je toch meer geld verdienen! Ok, geld is belangrijk, maar als je een leven lang iets moet doen waar je maar halvelings achterstaat ben je een sukkelaar. Geld verzoent niet alles…
-Gekozen voor het avontuur?
C.B.: Een eentonig leven, een nine to five job is niets voor mij. Daarnaast, eens je van theater geproefd hebt, is er geen weg terug.
-Je hebt je eerste eigen productie achter de rug: “Effe Bitchen” een confronterende titel?
C.B. : Dat is zo. Een eerste theatershow die ik ook zelf geschreven heb. Een zoektocht naar de donkere kanten van de mens. Ik wilde iets schrijven dat verder gaat dan het normale. Een niets ontziende dialoog, en verhouding tussen twee mensen. Het is een multimediale voorstelling met videobeelden, muziek, enz. geworden.
-Kwam je niet aan de bak of vond je geen rol naar je gading?
C.B.: Ik wou mezelf gewoon bewijzen. De reacties waren trouwens zeer positief.
-Putten uit eigen ervaring: ben jezelf berekend, hatelijk, een bitch!
C.B.: Braaf zijn in het leven is geen gave. Van lieve poppemiekes krijg ik het heen en weer. Ik heb geleerd om van mij af te bijten. Soms word je met je rug tegen de muur gedrukt, dan leer je vanzelf om bitcherig uit de hoek te komen. Ik zeg nogal impulsief wat ik denk. Soms zou ik beter eerst drie keer mijn tong draaien. Maar ja, dat is de aard van het beestje zeker. Mensen overtuigen ligt in mijn lijn, hoe moeilijker de opdracht hoe liever. Ik kan tegen kritiek maar heb het moeilijk met mensen die hun gezag misbruiken. Ik ben geen doetje, geen katje om zonder handschoenen aan te pakken. Dat mag ook niet. Anders lopen ze gewoon over je heen, zéker in dit métier.
-Het is eigenlijk een onderwerp zo oud als de straat: “De getemde feeks” van Shakespeare: vrouwen die hun temperament tegen de muren en het plafond slingeren.
C.B.: (begrijpend lachje) Ja, in Effe Bitchen kan ik me compleet laten gaan. Geen grenzen meer, geen respect voor jezelf of je partner.
-Zat dat ook in het taalgebruik.
C.B.: Nee, 't is geen grof of platvloers spektakel, maar het is wel gedurfd. Wie het interesseert moet in het voorjaar maar eens komen kijken, dan volgt een herneming (wegens succes).
-Gedurfd in welke zin?
C.B.: Eigenlijk confronteer je het publiek met een soort voyeurisme. Dingen die ze liever niet zien. Er komt o.m. een verkrachtingsscène in voor. De titel roept ook bepaalde verwachtingen op bij mensen. Het gaat o.m. ook over biseksualiteit. Op een bepaald ogenblik zegt mijn alter ego bv.: “Trut, ga poesjes likken…” Je moet dat natuurlijk zien in de context. Ik zing ook een liedje van Arno: Les yeux de ma mère”, dat komt net na de verkrachting. Het is soms best schrijnend.
-Ge je vaak door het lint?
C.B.: De wijsheid komt met de jaren zegt men. In mijn studententijd heb ik het soms wel al te bont gemaakt. Een vriend liet altijd zijn autosleutels slingeren. Ik heb die eens weggenomen en me ontpopt als joyrider met 5 andere jongens in de auto. Die vriend had ondertussen alarm geslagen: hij meende dat zijn auto gestolen was …
-Een heuse carjacking!
C.B.: Je staat niet stil bij de implicaties. Ik heb het nadien wel kunnen uitzweten!
-Is het geen teken van de tijd dat er weinig dankbare vrouwenrollen zijn? C.B.: Dat is een feit. Dikwijls moet je het lieve, brave meisje spelen dat enkel mooi mag wezen en daar krijg je natuurlijk niet zoveel voldoening van. Daarom ben ik nu zo tevreden dat ik in een stuk van Robert Thomas aan de slag kan met acht krachtige vrouwenrollen, een productie van Vlaams Fruit. De cast bestaat o.m. uit Loes Van den Heuvel, Doris Van Caenegem, Lut Hannes, Alice Toen, enz. De regisseur is ook een vrouw, decorontwerpster idem. We trekken het laken geheel naar ons toe. Het stuk is reeds verfilmd met Catherine Deneuve in de hoofdrol. Ik speel het nieuwe dienstmeisje, een “naïef” kind dat zich tegen het einde ontpopt tot een ware bitch. De man des huize wordt vermoord, maar iedere vrouw heeft een motief: geld, jaloezie, intriges, allerlei redenen. Het is een mozaïek van acht schitterende vrouwenrollen. De première gaat door op 9 maart 2005 in theater ‘t Eilandje in Antwerpen. Daarna toeren we door Vlaanderen en Nederland.
-Je bent een mooie vrouw waarvan mannen een wee gevoel in de onderbuik krijgen. Speel je dat uit?
C.B.: Zeggen dat het uiterlijk niet belangrijk is in deze maatschappij, is liegen tegen de sterren op. Waarom anders is plastische chirurgie continu op tv te zien? Er wordt niet anders gesteld als je moet er goed uitzien. Ik vind dat jammer. Een man met karakter of uitstraling komt makkelijk aan de bak. Een vrouw daarentegen moet per definitie mooi zijn. Dat zou niet mogen gelden, zeker niet als actrice. Je moet gewoon een rol kunnen vertolken. Ok, ik zie er niet slecht uit, maar ik wil vooral een kameleon zijn.
-Moet je langs vieze venten passeren om er te komen?
C.B.: Tot nu toe niet. Daarom kies ik ook voor een vrouwelijke regisseur (weer dat fijne lachje). Ik werk natuurlijk even graag met mannen. Vrouw zijn heeft voordelen, maar net zo goed nadelen. Als je niet op voorstellen ingaat, kun je soms dingen missen.
-Naakt wordt vandaag de dag nogal makkelijk ingelast: vind je dat geen vorm van exploitatie?
C.B.: Als naakt noodzakelijk is om de rol geloofwaardig neer te zetten, heb ik daar geen bezwaar tegen. Maar naakt om het naakt vind ik eerder lullig, ridicuul.
-Een huisvrouw worden met enkele kinderen, zegt het je iets?
C.B.: Ik zou eigenlijk liever een man zijn. Het is veel makkelijker leven. Je kan veel meer je ding doen. Als vrouw draai je nog steeds het meeste op voor de kinderen, de huishouding, enz. Zwanger worden op zich vind ik niet erg, maar je bent een tijd uit roulatie. Je moet je carrière een tijdje stopzetten. Dan weer je plekje veroveren is geen evidentie. In een volgende leven kom ik gegarandeerd terug als man. Anders pas ik.
-Is véél geld verdienen een dwangmatige gedachte voor jou, of is het een stuk vrijheid?
C.B.: Met geld koop je vrijheid. Als iemand ongelukkig is dan toch beter met geld dan zonder.
Relaties en geld zijn nu eenmaal belangrijk, dat kun je niet wegcijferen. In de theaterwereld geraak
je nog moeilijk aan een jaarcontract. Bij de pakken blijven zitten is niets voor mij. Ik trek mij van
slag. Heb een zelfstandigenstatuut, doe o.m. bedrijfspresentaties -heb onlangs nog MaanRock
gepresenteerd- speel verschillende gastrollen oa in Wittekerke, leg me toe op voice-over, speel
mee in 2 educatieve theaterprojecten, zit op allerlei plannen te broeden…
Verveling is er niet bij.
terug naar artikels 